Critici verklaarden dat Kahlo haar seksuele leven en liefde voor lesbiennes wilde portretteren, maar de werkelijke seksuele schilderijen zijn de stillevens.

De papajavrucht wordt geopend om de vrouwelijke geslachtsdelen te benadrukken, terwijl de bananen de mannelijke versie symboliseren. Kahlo bevat een uil om zo'n vogel te vertegenwoordigen die op de patio van de bruid leefde. Hoewel het schilderij uit 1943 dateert, heeft Kahlo het in 1939 gemaakt. Destijds nam ze de kleine bruid die zich links verstopte niet op.

Ook was de papaja niet opengespleten en had Kahlo niet de felle kleuren of erotische ondertonen toegevoegd die op dit stillevenschilderij werden benadrukt. Het stuk uit 1939 was een eenvoudig niet-ondertekend stillevenfruit en een uil.

Frida had de bruidspop in 1939 op een rommelmarkt gekocht, maar nam hem pas in 1943 op in de schilderkunst toen ze hem ook ondertekende en dateerde.

Voor de meeste critici was Kahlo's gebruik van stillevens in haar schilderijen een ongewoon symbool voor haar nationalistische sentiment. Ze waren zich niet bewust van Kahlo's bedoeling om de vruchten te gebruiken als een symbool van de trots die ze in haar land had. Ze gebruikte lokaal geteelde producten zoals papaja, bananen, meloen, kokosnoot en cactusvijgen als een bewust politiek standpunt.

Stillevens waren ook een vorm van indirecte zelfportretten. In dit geval gebruikt ze rijpe vormen van fruit en splitst een ervan om het vlezige interieur te onthullen dat doet denken aan lichaamsdelen en een verborgen vorm van erotiek.

Zoals eerder vermeld, schilderde Kahlo dit stuk in 1939. Het schilderij had niet verschillende kenmerken die de erotische ondertoon van de kunst uit 1943 uitbeeldden. Al deze kenmerken duiden op Kahlo's gebruik van de surrealistische stijl op haar schilderijen uit de jaren veertig.

Hoewel ze zichzelf niet als een surrealist omschreef, absorbeerde ze die invloeden langzaam maar zeker.

Voordat ze dit stilleven maakte, had Kahlo in 1938 een soortgelijk stuk geschilderd met de naam Fruits of the Earth. In dit schilderij gebruikte ze verse maïskruiden en opgedroogde kaf om de cycli van het leven weer te geven.

Ironisch genoeg had Frida dit stuk geschilderd voor Paulette Goddard, Diego's minnares. Ze schilderde vervolgens Pitahaya's in hetzelfde jaar, een stuk dat expliciet het thema van de sterfelijkheid weergalmde.